Yok oluyorum, bedenim yavaş yavaş eriyor sanki, kollarım eriyo damlıyor önce, mum gibi tıpkı, kimseyi sarılacak kol kalmıyo...
Sırtımdan alevler çıkıyor, kimse sarılamıyor bana...
Göğüs kafesim ayrılıyor, içindeki organlar dışarı çıkıyor, görünmez oluyorum....
Görülmemiş çocukmuşum ben, hiç olmamışım, görülmek var olmak için yaşamışım her şeyi, şimdi her görülmediğimde kayboluyorum...
Görünmezliği ben buldum işte, bedenimi yok etmeyi...
Siz bana bakmadığınızda yok oluyorum, görünmez kahraman oluyorum...
Kaçmak istiyorum, tolore edemiyorum.
Ben buldum görünmezliği ben, görünmüyorum ben, hayalet gibiyim burda, anlamı yok burda olmamın. Yürüyecek ve yürütecek gücüm yok, ayaklarım kesiliyo, kaçacak gücüm bile yok, çığlık atmak istiyorum. Avazım çıktığı kadar bağırmak istiyorum.
Siz hiç yürürken hava akımını bozduğunuzu düşündünüz mü, hava akımını bozmak canınızı yaktı mı?
Görünmez bi akım olmak isterdim ben.
Hamağın ağaca bağlandığı ip olmak isterdim.
Mutfak çekmecesinde yumurta fırçası olmak isterdim.
Bozuk bir uzaktan kumandalı araba olmak isterdim.
Bi eşi kaybolmuş çorap gibiyim, gereksiz, işe yaramaz, çöpe atılmak isterdim...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder