Sahtelikten Gerçekliğe Vol 1

11 kasımda seansta şunun gibi cümleler kurmuştum. Bu ilişki suni, gerçek bir ilişki değil, para verdiğim müddetçe varım, gerçek değil yapay. Terapistim de bunun kendisi açısından öyle olmadığını söylemişti. Ben yeniden aynı cümleleri söylemiştim. Onu buna ikna etmeye çalışır gibi, neyse… Yalnız cümleler ne kadar açık uçlu başka yerde kullansan orospuya söyleyebilirsin, terapistler olarak biraz orospuya benziyoruz galiba, para karşılığı ilişki kurmak falan. Neyse ki benim ücret almadan yaptığım terapilerim var. Diğerleri düşünsün bunu. Zihnim çok dağınık, zorlanıyorum yazarken.

Neyse iki hafta sonraydı 24 kasımda seansım vardı yine. O akşam yine orada süpervizyon toplantısı vardı, 15-20 terapist toplanıyor vakalarını sunuyor tartışılıyor, fikir alışverişi yapılıyor falan, benim terapistim de otorite bilirkişi olarak bunu sürdürüyor, evet sağlam bir terapistim var Timur Harzadın, neyse bana katılmak ister misin diye sordu seanstan sonra güçlü hissedersem katılırım dedim beni başkalarının yanında görecek olmak sende ne hissettirecek diye sordu, bu ilişkinin suni olduğunu düşündüğümü konuşmuştuk onun için bu ilişkinin gerçeklik boyutu kazanması için fırsat olduğunu düşünüyorum gibi bi şeyler söyledim, histen ziyade düşünceye kaydım yani, tekrar sordu bilmiyorum dedim, duygular konusunda pek iyi olmadığım kesin. Neyse ilk kez terapi odası dışında terapistimi görecektim. Ben de gerçekten ne hissedeceğimi merak ediyordum. Terapiden sonra biraz dağılmıştım. Toparlamak için bir saatim vardı. Merdivenlerde sigara içtim. Toplantıyı bekleyen terapistlerle tanıştım derken Mustafa geldi. Mustafa Gödeş, enstitüden arkadaş. Bir gün Mustafa’yı gördüğüme bu kadar sevineceğim aklıma gelmezdi. O an boynuna sarılmak istedim. Tanıdık bi yüze ihtiyacım varmış meğerse, yabancı gibiymişim orada, onu görene kadar fark etmemiştim öylesine net bi şekilde. Ama bu yabancılığı sık sık yaşıyorum. İçimde sürekli benim burada ne işim var hissi. Neyse yine dağıldı zihnim, paragraf başı yapayım bari.

Toplantı başladı, insanlar vakalarını sundu, fikirler konuşuldu, ara verildi, tekrar başlandı, ben hasta gibiydim, uykum vardı, yorgundum benim dışımda her şey olması gerektiği gibiydi, çok seviyeli bir ortam vardı, terapistim (ki oranın kralı) herkesle olması gerektiği kadar bi samimiyet ve iyilik halindeydi, her şey çok normaldi, fazlasıyla normal.

Birkaç gün önce

9 aralıkta yine seansım vardı, bana toplantıda ne hissettiğimi sordu, suni geldiniz dedim, samimi değildi dedim, ne olsaydı samimi oldurdu dedi, bi keyifli kahkaha olsaydı samimi olurdu dedim, burası da suni konuştuk kaç kere dedim, neyse sonra dedim ki hayatımdaki her ilişki suni… Sonra yavaş yavaş aydınlanma geldi. Attığım bok elimdeydi aslında. Ya dedim galiba suni olan benim. Yapay olan benim, o yüzden her şey suni geliyor. Sonra benim bu yapaylığım üzerine konuştuk. Tabi yetmedi kaç gündür bunu, ilişki ve iletişim kontrolümü düşünüyorum. Çok garip, bir aydır bu terapinin yapay olduğunu düşün ama en sonunda yapay olanın kendin olduğunu fark et. Yapay olmamak ne demek bilmiyorum galiba ben. Bazı roller var onlara giriyorum. Her yerde olması gerektiği için, olmadı gerektiği kadar, olması gerektiği gibi oluyorum. Seansta bile bir yetişkin bir çocuk bir bilge oluyomuşum, gerçek değilmişim. Haklıydı ya. Gerçek olmayan bendim yapay olan suni olan. Sabit ve net duran bi terapistim var, adam olduğu yerde duruyor ve ben sürekli mesafe ayarı yaparak bi yaklaşıyorum bi uzaklaşıyorum. İçimi açamıyorum olduğu gibi ortaya koyamıyorum, törenle açıyorsun dedi haklıydı, ne için gidiyorum ne yapıyorum. Ama var olan bi şeyi koymuyor değilim ki, arkadaş var da mı vermiyorum, bulamıyorum çıkaramıyorum, bilinçdışı gerçekleşiyor bu, altta ne bok var bilmiyorum, çöplük var giremiyorum, kapılar var kilitli açılmıyor, omuz vura vura çürüttüm her yerimi, giremiyorum içeri işte.

Kontrol sende olunca rahatsın dedi, ben sabit bi şekilde duruyorum sen ayarlamayı yapıyosun ben hiç değişmiyorum, bu sana iyi geliyor ama senden aldım onayı bugün ben de biraz kafama göre takılıyorum bu sana kötü hissettiriyor dedi. Allah belasını vermesin ki öyleydi, bi iletişimin ilişkinin kontrolü bende olmayınca felaket bi his yaşıyorum. Bir insana yaklaşmam uzaklaşmam benim kontrolümde olmazsa işgal edilmekten korkuyorum. Sevgilimin annesinin öğretmenler gününde çiçek göndermesi buna dahil mesela, benim kontrolümden çıkan bi yakınlaşma, bunu asla durduramıycam, işgal edilcem, istila edilcem zaptedilcem hapsedilcem, of şu an bile öyle gerildim ki. Sevgilimle ailemi tanıştıracak olmak mesela, kendi ailemle zorunlu yakınlaşmalarım, onlara kendi özelimi sevgilimi gösterecek olmak benim içim o kadar zor ki. Onlar hiç bu kadar yakın olmamışlardı bana, onları kendi hayatıma bu kadar dahil edecek olmak benim için o kadar büyük problem ki. Şimdi benim hayatımda var olacaklar, ispatlanacak varlıkları ki ben onları ‘yok’un bir adım üstüne konumlandırmıştım. Şimdi sistemin dengesi bozuluyor. Kontrol benden çıkıyor. Benim elimde olmadan yakınlaşmalar gerçekleşecek, ailem özelime girecek, özelim aileme girecek.

Evlenmekten de bu yüzden korkuyorum. Sevgilimin bana göre en büyük artısı beni işgal etmemesi bana nefes alacağım alan vermesi, ondan ayrı olarak da bi hayatımın var olması, var oluşumu kabul etmesi, sınırlarımı çiğnememesi, bana saygı göstermesi. Hiçbir şey olmasa bile sırf bunlar için onunla evlenebilirim. Ama evlendiğimde ister istemez bir aileye dahil olacağım, zorunlu yakınlaşmalar olacak, şimdi kendi ailemde bağımsızlık bayrağını göndere çekmişken yeni bi ailede sınır savaşları vermek bana o kadar zor geliyor ki.

Yazdıkça düşünüyorum. Bu her yerde böyle. İşte de böyle. Sınırlarımı korumak için sürekli tetikte beklemem gerekiyor. Çünkü yeni bi okulda çalışıyorum yeni idareciler ve herkes birbirinin sınırını öğrenmek için yolun bittiği yere kadar gidiyor. Onlara yolun nerde bittiğini sık sık hatırlatmak zorundayım. İş ilişkisi ile arkadaşlığı birbirine karıştırmamakta da üzerime yok, sınırlarım o kadar net ki insanlar benden bi şeyler istemekten çekiniyorlar. Gerçi ben de kimseden bir şey istemiyorum mümkün mertebe, ne şamın şekeri ne arabın zekeri mantığı. Çünkü ben bir şey isteğimde onların da bunun karşılığında benden bi şey isteme hakları olacak ve ben böyle bir şeyle karşı karşıya kalmak istemiyorum. Her şeyin karşılığını ödemek zorundayım, karşılığını ödemeden hiçbir şey yapamıyorum ve buna rağmen seansın sonunda para veriyorum diye kani karşılığını veriyorum diye terapotik ilişkiyi yapay buluyorum. Oysaki ben hayatımda kimden ne istersem bunun karşılığında bi şeyler yapıyorum. Ailem beni okuttu bunun karşılığında başarılı oldum. İşte en temel karşılık mekanizmam. Başarısız olsaydım yüzüme vurulacaktı bundan eminim çünkü kardeşim karşımda örnek, onlardan beni okutmalarını istediysem karşılığı olmalıydı. Ve birinden bi şey istiyosam bunun karşılığı olmalı, bi şey yapmalıyım, çünkü bekler. Hatta biri benim hayatımdaysa bile bunun bi karşılığı olmalı, durup dururken neden olsun ki benim hayatımda…

Böyle bakınca o kadar samimiyetsiz, o kadar yapayım ki. Her yerde ne olmam gerekiyorsa oyum. işte disiplinli, evde umursamaz, sevgililikte aksi ama eğlenceli, arkadaşlıkta kafa dengi, eğitimde canavar gibi… nerde ne kadarı gerekiyorsa o. Ya da her şey aldıklarımın karşılığı. Şu an orayı tam olarak ayırt edemedim. Bilmiyorum. Hiçbir ilişkimin gerçek oluğuna inanmıyorum şu an. Yapayalnızım. Ama bu yalnızlık rahatsız etmiyor, herkesin yalnız olduğunu biliyorum. Hiç kimse iki insan değil.

Şu an bu yazıyı yazarken kendimi iyi hissediyorum, çünkü şu anımı kimse bilmiyor, herkesten izole bi şekide yazı yazıyorum, okuyan yok, muhtemelen buraya kadar okuyacak olan da yok. Dış dünyadaki yalnızlığımı gerçek anlamda yaşıyorum. Ve bu beni rahatlatıyor, suni olan ilişkiler kurmak zorunda değilim, insanları seviyomuş gibi görünmek zorunda değilim. Yalnızım be parmaklarım klavyede istediği tuşa dokunuyor. Klavye bana neden o tuşa dokundun demiyor, neden o kelimeyi kullandın demiyor. Bu yazının hesabını sormuyor Microsoft Office bana. Bunun için kimseye rapor  vermek zorunda değilim. Hatta mantıklı bi yazı yazmak zorunda değilim. İmla kurallarına uymak zorunda değilim, güzel cümleler afili kelimeler bulmak zorunda değilim. Bunu en başından dönüp okumak zorunda değilim. Hatta bu yazıyı yazınlamak zorunda bile değilim. Burada ben olabilirim. Ama ben.. ne demek lan ben… oraya hakim değilim. Hocam bilmediğim yerden sordunuz. Ben olmak ne demek henüz okumadım kitaplarda, kitaplarda nerde nasıl olması gerektiği yazıyo, aşağı yukarı dizilerden de öğreniyoruz nerde nasıl davranmamız gerektiini ama afedersiniz kendimiz olmayı henüz hiçbir yerde görmedim. Bi gün görürsem onu da öğrenirim. Öğrenince uygulamaya geçirmem kolay oluyo benim. Çok afedersiniz çenem düştü biraz kafam da bulandı nedenini anlamadığım bi şekilde. Nereden nereye bağladım bilmiyorum. Çok affedersiniz ne demek ya. Ne demek afedersiniz. Okuma kardeşim, yazdığım için neden ben af diliyorum. Ben yazarım sen okumazsın ödeşiriz. Kelime sayım fazla kaçtı diyr neden af diliyorum ben. Neden onu bile kontrol ediyorum. Parmak benim parmağım değil mi. Keime benim yazı benim değil mi. Kendi bloğuma atmayacak mıyım bunu. Afedersiniz çenem düştü diyen çenem kopsun. Ben koparayım çenemi. Hata yaptı cezasını ben veririm, her hatanın bir karşılığı olmalı çenemin cezası da kopmak olsun. Ve o cezayı ben uygulamalıyım.

Neyse. Yeter.

Neysen bahsetcektim ben. Heh terapiyi bitiresim gelmedi son seansta, çünkü geç kalmıştım ve yetmemişti bana, istersen beş dakika uzatalım dedi, evet uzatalım diyene kadar bin tane şey düşündüm. Ben isterim ama sizin dinlenme dakikalarınız, bunu işgal etmek istemem falan dünya kadar şey açıklıyorum. Sonra öteki yandan da düşünüyorum bu onu rahatsız edecek bi şey olsa zaten teklif etmez falan filan. Of yazarken bile yoruluyorum bunların hepsini söylüyorum bi de adama, neyse sonunda beş dakika uzattık ama ben yine kalkamıyorum bi de son seans olduğumu öğrenince hiç kalkasım gelmedi. Sonra beraber gitmeyi teklif etti, metrobüsle gdiyomuş meğer hatta küçük çamlıcada oturuyomuş bilmiyodum, hatta onun hakkında genel olarak bilinenler haricinde hiçbir şey bilmiyodum, çünkü o kadar gerçek dışıydı ki iletişimimiz benim gözümde ben bunların hiçbirini sormamıştım, neyse indim aşağı onu bekleyen biri vardı,  o aşağı inince ona şaka falan yaptı, gülmeler eğlenmeler oldu. sonra tanıştırdı beni, inci goncaymış adı danışanıymış o kadar şaşırdım ki arkadaşı ya da ne bileyim meslektaş falan olmasını bekliyodum, afalladım resmen, şaşkınlığımı saklayamadım, gerçekten mi dedim. Çünkü benim gözümde öyle bi samimiyet mümkün değildi. Zaten terapitim muhtemelen terapi odası dışında da kendisinin var olduğunu göstermek için beraber gitmeyi teklif etti bence manyıklı bi hareketti  yaptığı. Neyse ben diğer diğer kişi ve  terapistimiz aynı istikamete doğru yol aldık üçümüz, yürürken bi şekilde sordum bu işe nasıl başladığını gayet sammi hatta esprili bi şekilde anlattı terapistliğe başlama hikayesini, ben de bi iki takıldım derken bu ilişki gerçek bi boyut kazandı.

Bi şey daha farkediyorum. O kadar havadaki ki terapistim ondan bahsederken timur diye adını söyleyemiyorum, timur bey diye daha yukarı oturtamıyorum. Siz ve sen arasında bi saatin sarkacı gibi gidip geliorum. Çok havada boşlukta, bi yere koyamıyorum. Belki de bunu konuşmalıyım. Belki de değil kesinlikle konuşmalıyım. Mesafe ayarlaması konusunda şu an en zorlandığım kişi o, ne gerçek ne suni, ne var ne yok, saçma sapan bi konumda ve benim zihnim bu belirsizliği kaldıramıyor daha fazla. Bunu yazarken bile geriliyorum. Bu arada GERİlemek ve GERİL(e)MEK aynı kelimede çekimleniyor. Onu farkettim. Bunu bu bulanık kafa ile farketmiş olmama şaşırdım. Bugün bu yazıyı bitirmek istiyorum. Artık daha fazla cümle kurmak istemiyorum. Resim veye müzik eklemek isterdim ama gecenin ikisi oldu şu an arayacak güçte değilim, belki yarın eklerim. Yazıyı baştan okumamın da imkanı yok ama bi başlık bulmayılım, sahi konu neydi unuttum. Yapaylıktan bahsettim, iletişim ilişki kontrolünden ve ayarından evet. Yapay dünyanın iletişim yalanları olabilir sanki. Pardon dünya neden yapay olsun ki. Yapay olan bendim bunu neden dünyaya yayıyorum. Çok saçma benim dışımda gayet de insanların samimi olduğu bi dünya mevcut. Asla okunmayacak bi yazıya başlık aramam da ayrıca anlamsız bu arada ama ben bunu istiyorum bulmam lazım. Yapaylıktan gerçekliğe volüme 1 oldu bence. Timur hazadın’a ithafen olsun. Umarım bi şekilde denk gelip okumaz. Ya da okusun ya aman.

Defolup gidiyorum, buraya kadar okuduysanız helal olsun.