Bugün bi arkadaşa kırgınlıklarımı yazdım. Bunu yazarken ona duygu yüklemedim. Bi açıklama bi özür ya da bi ikna edilme beklemedim. Sakin bir şekilde hissettiğim şeyleri anlattım. Bi şey beklemediğim için söylediği hiçbir şey batmadı rahatsız etmedi. Bu bana iyi geldi. Duygularımı ifade etmek ve karşıdan bir şey beklememeyi başarmak iyi hissettirdi. Ama içimde bi şeyler bekleyebilecek kadar yakın olmak hissini kaybettim. Evet herkesten onlardan bir şey beklemeyecek kadar uzak olabilirim. Bu uzaklık yakınlık bu mesafe sanırım çok bireysel olacak. Herkese muayyen bi hadde kadar yaklaşabileceğim. Kendi özgürlüğüm insanların onlardan bi şey beklememem özgürlükleriyle sınırlanmış oluyor. Cümleyi kurabildim mi bilmiyorum. Şöyle diyim sizin özgürlüğünüz benim sizden bişey beklemediğim yerde başlıyor. Ve ben artık kimseden bir şey beklememek istiyorum. Bunu siz özgür olun diye değil kendi iyiliğim için yapıyorum. Sizden hepinizden üç beş yirmi adım daha uzak olmak pahasına.
Özgürsünüz. Yakınlığımı kaybettim. Acım büyük. Yas tutuyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder