2016'ya Methiye

Müsaadenizle yılın son yazısını yazmaya geldim. Bu yıla dair eteğimdeki taşları dökmeye. Televizyonu açtım Bülent Ersoy şarkı söylüyor. Aman Allah'ım bu ne güçlü bi ses diyorum her dinlediğimde. Nasıl bir efsane bu kadın. Neyse konumuza dönelim. 2016 ocak 17 pazardı. Hayatımın en büyük değişiminin başlayacağı aile dizimine katılmıştım. Timur'un danışanlarından bir avuç vardık o ofiste. 3 yıllık danışanlarından tut sadece bir seans terapi almış danışanına kadar, geniş bir spektrum. Bir gün sonra o arkadaşlarla vatzap grubu kurduk ve bu geçtiğimiz yıl hayatıma o kadar dahil oldular ki anlatamam. Dahil ve şahitlerdi her şeye. Birbirimiz üzerinden sorunlarımızı çözdük, sürekli sürekli toplandık, hep görüştük, dünyanın aktarımını yaşadık ve hallettik, birbirimize terapi yaptık, geceler boyu kahkahanın dibine vurduk, bazen de ağladık. O kadar bulunmaz ve eşsiz ilişkiler yaşadık ki bunun adı dostluktan başkası olamaz. Bu dostlukları kazandığım yıl olduğu için 2016 ya küfretmiyorum sizler gibi.

Sonra nişanlandım, yetmedi evlendim. Sevdiğim adamla her gece beraber uyumaya başladım. Uyumadan önce yaptığımız muhabbetleri sevdim en çok. Bence hayatın özeti orada. Bazen gülüyoruz epey, genelde huzurluyuz şükrediyoruz. Pek kavgamız olmadı. bu güzelliği  yaşıyorken 2016 ya küfretmek istemiyorum. Sadece medeni halim değil mekanım da değişti, kendime ait bi evim oldu. Duvarlarına dokunup bazen burası ikimizin evi diyorum sahiplenmeye çalışıyorum iyice. Bu yıl eşyalar seçtik evimiz için. Alışveriş yaptık, duvar kağıdı aldım mesela, en istediğim kocaman bir duvar, dünya haritası. Başka bi odada bir duvar kuru dallar. Ahşap şeyler, pastel renkler, geniş ferah bi evim oldu. Her gün biraz daha benim evim oldu bu ev.

Sonra bu yıl efsane bi tatil yaptım. Adına balayı diyolar biz interrail demeyi tercih ediyoruz. İlk kez yurt dışına çıktık. Eyfeli, Charles köprüsünü, Freud müzesini, büyük kanalı gördüm. Sırtımızda çantalar o trenden bu trene koştuk. Airbnb diye bir sistem var bilmem bilir misiniz tanımadığımız insanların evinde kaldık o sistemde. Yemeğimizi yaptık yedik, sonra gezdik yine gezdik. Bu yıla nasıl küfredeyim.

Bu yıl yüksek lisansa başladım mesela. Klinik psikolog diyecekler bitirince. Kariyerim için bi adım daha attım. Kendime yatırım yaptım. Açık öğretimden sosyoloji sınavlarına çalıştım üç beş de olsa yeni bilgi öğrendim. Kızmak istemiyorum 2016'ya.

Bu yıl öfkem azaldı. Bağırıyorken konuşmaya başladım. Geçen yıl erkektim bu yıl kadın oldum. Çocuktum yetişkin oldum. Rüyalarda kayboldum uyanınca kendimi buldum. Adımı öğrendim, kendimi tanıdım, bedenimi sevdim, sesimi dinledim. Tanıdığım tanımadığım duygulara girdim çıktım. Duygularımı ellerime aldım, renk verdim, şekil verdim.

Sizi bilmem ama ben sevdim 2016'yı. Şahsım adına dibe düşüp gökyüzüne fırladığım bi yıl oldu. Sınırlarımı belirlediğim aştığım tekrar belirlediğim, her şeyi bir çerçeveye sığdırdığım bi yıl oldu. Umut ektim ve filizlendiğini gördüm. 2017'de de bu filizin büyüyüp ağaç olmasını istiyorum. Ve hayatımda yaşadığım güzel değişimi ülkemin de yaşamasını istiyorum.

Kısa günün notu

İşteyim. Odamda. Bilgisayarımın hemen arkası boydan boya cam. Benim o boydan boya camdan görebildiklerim ise bi tanesi daha sıvası çekilmemiş dört apartman ve bir buçuk metrekare kadar gökyüzü. Hapisten farksız evlerimiz, ofislerimiz.

Hava soğuk. Çok soğuk. Ama çirkin bi soğuk. Islak, sert, sevimsiz bi soğuk. Rüzgar ve karın birleşip karşımdaki apartmanın çatısını nasıl yaladığını izliyorum.

Vücudum ağrıyor, her hücrem, gözlerimin arkası, başım, kafatasım, ensem, sırtım, karnım, bacaklarım... İki üç gündür az uyuyorum ondan olsa gerek. Dün uyku tutmadı mesela. Belki tatil olur umudum vardı, yalan oldu. Her şey birleşince çalışasım gelmiyor. Bir iki gelen giden oldu işte hepsi o. Çay da içemedim öğlen oldu. Belki de her şeyin sebebi çay. Şehrin çeşitli yerlerinde elektrikler gidiyo bu ara. Sabah da yoktu okulda elektrik. Çay demleyememişler. Evet belki de tüm bu halim çaydan.

Ağrım var, ödevim var, işim var, kar var, uykum var, çay yok.  Ağrım var, ödevim var, işim var, kar var, uykum var, çay yok. Ağrım var, ödevim var, işim var, kar var, uykum var, çay yok. Ağrım var, ödevim var, işim var, kar var, uykum var, çay yok.

Harici Bellekte Dosya Uzantısı

Boğuluyorum. Varsa bir tutam nefesiniz, almaya geldim. Varsa içinde azot, varsa içinde oksijen, bi denemek istiyorum. Sanırım bünyemin tek ihtiyacı.

Boğuluyorum bütün bağlardan. Aldığım nefesi geri verdiren sistemimden yoruluyorum. Zorunlu olarak mesafe kat edişimden yoruluyorum. Beni boğan bi şeyler var. Tarif edemiyorum işte. Ben buhar olup yükselmek istiyorum. Yükseklerde yoğunlaşıp yağmak istiyorum. Herhangi bir yere ait olamadan ordan oraya sürekli bi döngüyü devam ettirmek istiyorum. Yükseklere de, denize de ait olmamak. Yüksekten inmek alçaktan yükselmek. Durmadan durmadan hareket etmek. Kaçmak sonra. Bir şehirden diğer şehire. Yerle gök arasıdaki mesafe gibi olsun yollar. Burdan bi merve geçti gitti olsun. Varlığım üç saniye görünsün, iki saniye hatırlansın, bir saniyede unutulsun. Ben cesedimin bile bi yere ait olmasını istemiyorum. Mezar bile fazla gelir bana. Parça parça gömsünler beni. Kollarım bana sevgi yoksunluğu yaşatan insanların bahçesinbe gömülsün, bacaklarım beni esir eden kişinin bahçesine. Kafam, yüzüme bakmayan insanların avlularına bölüştürülsün. Kalbimi de yaksınlar, kimseye kalmasın. Yakıp rüzgara savursunlar küllerini. 

O kadar ait değilim ki bu hayata o kadar olur. Cinselliği pornolardan öğrenmiş insanlar ne kadar uzaksa gerçek bi sevişmeye o kadar uzağım hayata. İzlediğim filmlerden okuduğum kitaplardan yaşamayı öğrenmeye çalışıyorum. Gerçek nedir bilmiyorum. Nereye temas etmem gerektiğini kaçırıyorum sanırım. Öğrenmeye çalışırken kaçırıyorum yaşamayı ve ait olamıyorum bu bana ait olmayan hayata. Bana ait olmayan hayata ait olamıyorum.

Yoruldum. İçim yoruldu. Duygularım yoruldu işlemekten. Her gün bi başkasını yakaladığım deli dehşet duygular içinde nefessiz kalıyorum.

Kimsesizim. Dünya üzerinde beni anlayabilecek kimse yokmuş gibi hissediyorum. Bi insanın bi insanı anlamasının ne kadar mümkünsüz olduğunu düşünüyorum. Kendimi anlatmaya çalışmaktan ve insanlardan beni anlamasını beklemekten de yoruldum. Yazmaktan yoruldum. Ama yoruldukça yazdım. 

Kimseye ihtiyacım olmasın istiyorum. Kimse yanımda yamacımda dolaşmasın, bana dokunmasın istiyorum. Kimse tutmasın, tutmayı bilmediği elimi. Kimse öpmesin beni, öpmeyi bilmediği dudaklarıyla. Kimse yanımda durmasın bana yaslanarak yürümeye çalışacaksa. 

Ben yalnızlığımla dünyanın en güçlü insanı olmak istiyorum. Dünya bana ait olmak zorunda değil ama ben dünyaya ait olmak istiyorum. Dünyaya ait olabilirim belki, her şehir benim memleketim olabilir. Kendini ne İstanbul'a ne Kars'a ait hissedemeyen ben, belki bu ülkeye bile ait hissedemeyen ben, bi ihtimal içine doğduğum dünyaya ait olabilirim. Ben belki anne karnına bile ait değildim, bundan sonra bi mezara ait olmayı bile kabul edemiyorum. Nasıl olacak bilmiyorum. Bilmiyorum işte. Bi şeyler olmalı. Ya da olmamalı. 

Ben buhar olup yükselmek, yağmur olup yağmak istiyorum. Ben tüm bu kargaşanın içinde kaybolmak istiyorum.

09.10.2016

Kapsüldeki Çocuklar

İçimizde sahip çıkılmayı bekleyen bi sürü çocuk var. Her yaştan. Her yaşın kendi travmalarında sıkışıp kalmış bir sürü çocuk. Hepsi bize ait. Bizim çocukluğumuza. Hepsi biziz o çocukların. Her gün el uzatabilsek her gün biriyle oyun oynayabilsek her gün birinin bi isteğini gerçekleştirsek. Sorsak onlara teker teker ben yetişkin halin olarak senin ne yaparsam mutlu olursun? Senin için ne yaparsam anneni affedersin? Senin için ne yaparsam babana küskünlüğün geçer? Senin için ne yaparsam bu yası tamamlarsın? Senin için ne yaparsam kendini değerli hissedersin? Senin için ne yaparsam varlığını kabul etmiş olurum? Yetişkin halin olarak senin için ne yaparsam ihtiyacını gidermiş olurum?..
İçimizde o kadar çok çocuk var ki anlatamam. Ve bizden talep ettikleri o kadar çok ihtiyaçları var ki. Onların bizden başka kimseleri yok. Bizim içimizde kaldıklarına göre anneleri babaları yeterince iyi annelik babalık yapamadı onlara. Bu yüzden hem 3 yaşında, hem 4 yaş 2 aylık, hem 5 yaş 7 aylık hem 1 yaş 4 aylık bi sürü kendi çocukluğumuz kapsül halinde yer etti içimizde. Kaybolmadılar bi yere gitmediler. İçimizden başka gidecek yerleri yoktu ne yapsın zavallılar. Arada kapsülleri yırtmaya çalıştılar ama çoğu zaman bastırdık onların sesini. Anne babamızdan öğrendiğimiz çocuğun sesini duymamayı içimizde çocuğa tekrar tekrar yaşattık. Sonra yeniden kapsül oldular ağırlaştıkça ağırlaştılar. İçimizde taşıdığımız o anlamlandıramadığımız ağırlığın kapsüldeki çocukların acısı olduğunu anlamak o kadar çok zamanımızı aldı ki gelen bir sürü treni kaçırmış olduk. Ama hiçbir şey için geç değil. Onlar bizim sahip olduğumuz ilk çocuklar doğurmadan, kendi çocuğumuz olmadan önce, kendi çocuğumuzdan önce bakım vermemiz, ihtiyaçlarını gidermemiz gereken çocuklar. Bir iki tane de değil onlar. Her kapsülü tek tek açmak lazım. Ona dokunmak, sarılmak, dinlemek yanında olmak, ihtiyacını karşılamak lazım. Ona dokunamadan karşımızdaki insana dokunabilir miyiz? Ona dokunamadan kendi çocuğumuza dokunabilir miyiz? Ona dokunamadan kendimize dokunabilir miyiz?
Şimdi vakit bir parka gidip salıncakta kahkaha atma vakti. Şimdi vakit cicibebe yeyip nesquik içip sarılıp uyutma vakti. Şimdi vakit bi su birikintisinde zıplayıp coşkuyu yaşama vakti.

İşte öyle bir şey...

 Bi şeyler var, çok ince noktaları var. Milisaniyelik mimikler gibi, anlatması zor. İpin ucunda gibiyim, ipi tutmak için çok küçük bi yer var gibi. Ne anlatayım nasıl anlatayım bilemedim bu sefer. Galiba kelimelerim tükendi. Belki biraz sözlük okumalıyım. Kendime cahilim çünkü. Kendime bilgisizim. Kendime yetmedi kelimeler. 

 Kabul ve güvenli alan arayışım var bitmek tükenmek bilmeyen. Bi sürü kırılışa rağmen ağzının payını almayan bi arayış bu. Sessizlik galiba ihtiyacım olan şey kabul ve güvenli yeri sağlama kriteri. İçimde ve dışımda sessizlik. Beraber sessizlik. Ama herkes konuşuyor, herkes soruyor, herkes anlatıyor. Herkes herkes herkes. Beraber susamıyoruz kimseyle. Susmak duygu paylaşmanın en temiz yolu. Susmayı özledim ben. Duygumu gözlerimden gözlere transfer etmeyi özledim. 

 Biraz sakinim üç haftalık ağır bi duygudan sıyrılıyorum yavaş yavaş. Bi tık azaldığı için yazabiliyorum. Hayatımda çok ciddi yer eden birinden kopmak üzereyim. Galiba biraz da onun yasını yaşıyorum. Yas derin bi duygu. Erken başlayan yas da sağlıklı. Belki de beynim beni korumak için erkenden yaşatmaya başladı bu acıyı. 

 Şimdi biraz daha sakinim. Daha hazır ve daha güçlü. Kendimi korumayı öğreniyorum galiba. 

O kadar acı var ki içimde. Yazamıyorum. Konuşamıyorum. Sesim tıkanıyor boğazımda ve parmaklarıma inme iniyor.

Arayış

Bütün bu keşmekeşin arasında kendimizi arıyoruz. Ne kadar uzağız hayata içinde yaşıyorken. Bi deniz manzarası bi çay bi sigara. Böyle yerlere erken gelip arkadaşı beklemek güzel. Kendine dönüyorsun yeniden yeniden. Bitmeyen bi yola girmişiz. Son nefese kadar devam edecek bi kendi üzerine düşünme yolu. Her an bi gözleyen ben konuşuyor beyninin bi tarafında. 

Sigaramı tam söndürememişim dumanı tütüyo, masaların biri boşalıyo derken doluyor, herkes sakin kendi derdinde. Ama kimse mutlu değil. Belki de kendilerini beyin mutsuz ettiğini bilmiyorlar. Hiç nesne ilişkisi okumadılar, kurdukları ilişkilerin dinamiğini belki de hiç öğrenemeyecekler. Belki de biliyorlar bilmiyorum. Ben bilen değilim. Ben hissedenim. Ya da hisseden değilim. Onu da bilmiyorum. Hissetme yolundayım belki. Sonuç olarak bu keşmekeş arasında ben neredeyim kimdeyim hangi sesteyim pes miyim bas mıyım bilmiyorum. Ben yürüdüğüm yolun hangi kilometresindeyim, sağımda solumda kim var bilmiyorum. Gözlerim bağlı kalbim açık. İçinde yaşarken kendisine uzak olduğum hayatı keşfetmeye çalışıyorum. Yorgunum ve hastayım. Bekliyorum. Dinleniyorum. Zira gücüm yok daha fazlasına. Güç toplamak istiyorum. 

Aşk

Az önce yıllar önce yazdığım bi yazıyı okudum. Yayınlamadığım özel bi yazıyı. Her şey ne kadar değişmiş. Ben ne kadar değişmişim. Sanırım artık romantik olamayacak kadar sağlıklıyım. Bu kadar realist olmak ne kadar sağlıklı bilmiyorum ama kendimden memnunum.

Patolojik bi romantizm, iyilik hali olmaktan çok işgaliyet barındırıyor. Anlatayım, kocamın sevgilim bile olmadığı zamanlar içimdeki aşkla yaklaşan doğum günü için, sen doğmasaydın benim doğmuş olmamın bi anlamı olmazdı, onun için senin doğum günün benim doğum günüm, doğum günümüz kutlu olsun, iyi ki doğmuşuz yazmışım. Şimdi bakıyorum. İyi bok yemişim. Kendisiyle başka insanı, ben ve ötekini ayırt edemeyen insan ne kadar sağlıklı olabilir.

Aşk bir füzyon hali bu aşikar, füzyonun sağlıksızlığında aşk ne kadar sağlıklı olabilir.

Aşk patolojilerin örtüşmesi, aktarım okunun yaydan çıkıp doğru hedefe varması ve sonuç yok olmak. Aynı Yıldız Tilbe'nin dediği gibi. Aşk yok olmaktır. Kendi benliğinden vazgeçip başka bi insanın bedenine ruhunun karışmasıdır. Kaybolmaktır. Asla kendini bulamayan insanların karşısındakinin ruhunda kaybolmasıdır.  Aşk kendini imha etmektir. Bir hastalık hali, bir intihardır. Çünkü her aşk kendinden vazgeçiştir.  Gerçek bir benliğe sahip olamadan karşıdakinin benliğine ayak uydurur aşık. Ve bunu yüceleştirir. Edebiyat yapar, sinema yapar, tiyatro yapar, müzik yapar satar. Aşk satar. Kimliksizlik satar.

Aşık olunan nesnenin bi anlamı vardır ve bilinçdışı bi amaca hizmet eder. O amacın doyurulması ihtiyaçtır. Amacın doyurulması aşıklar kavuştuğu andan itibaren başlar ve belli bir süre sonra iki taraf da buna doyar. Artık ihtiyaç kalmamıştır. Bu sebeptendir ki sürüncemede kalan ilişkiler her zaman daha uzun sürer. Geldiği gittiği belli olmayan kişiler daha çok iz bırakır. Meşhur yarım kalan aşkların unutulmayacağı lafı bundandır.

Bu konu üzerine çok yazılır. Çınar gibi bi sürü dalı var. Ben sadece biraz gövde çizdim kendimce. Şimdi hazırlanıp Vefa'ya boza içmeye gideceğim. İçimde öncelikli olarak kendimi taşıyarak.

Size Yıldız Tibe'den buram buram pataloji. Severim kendisini de, patolojileni de, şarkılarını da.

bi geceden notlar

susmayı öğrenmek lazım. sessiz kalmayı öğrenmek. sessiz sessiz var olmak lazım.

öğrendim aşkın yaşı yokmuş otuz dört yaşında olcam ben


eğer sevda bu demekse ben vazgeçtim beni sevmeyin


kahve güzel olmuş bu arada


kışa allah kerim


ağladığımı görsün istemezdim


değmeyin feryadıma


şu sigarayı deniyim, a kişisi beni sıkıyo, yoruyo, çok konuşuyo


hadi yüreğim ha gayret


benim gözüm görse ben evlenmem


ooof


yok muı senin insafın yok mu bir güler yüzün çok mu


bana herkes dedi ki çocuğu olan bi adamla evlenme


aşkına sıçıyım


hala yakamadım sigarayı elimde kaldı


o şerefsize koz vermiştir


bi tek zeynep var, lanet olsun


yok mu senin insafın yok mu


sabaha kadar uyusam


ben şefkat istiyorum, sevgi istiyorum


merve bu küçüklüğümüzde sevilmedik diye mi


biri beni sevsin


iki gözüm seneler geçiyor


aşkın ve sevginin farkı ne


kadın dedi ki senin dikişlerin var


her gün bir şey daha biter


hayır ben sevilmek istiyorun


üüf hiç çekilmiyosun yaa


mervede herkesle iletişim kursa da herkesle dost olamayacak yapı var


aldırma deli gönlüm


sende en çok sevdiğim şey o, sen sınırlarını biliyosun


ben zayıf bi insanım güçlü değilim benim zaaflarım var


bir kuru sözle gönül alana


bak  burdayız


ölümün değil ama yalnızlığın tek çaresi vardır


aşık olun gösterin birbirinize yalnızlığınızı


nedense beni anlasın istedim içinde insan olan duvarlar


tiyatro günü hangi gündü


kendini ne zannediyo orospu çoçuğu


kendini dünyanın merkezi zannediyo piç kurusu


beni beni unutma beni beni unutma


yok ya o pisliğin teki zaten onu ben de sevmiyorum


sen de karanlığın sustuğu yerde beni beni unutma


bu şiiri çok güzel


karnınız acıktığında yiyecek şeyler var evde


ben de şu yalnızlığı paylaşmak istiyorum


ben onu çok merak ediyorum nasıl ayırt edebiliriz aşk mı sevgi mi


on beş yaşında mıyız ne aşkı


aşk patolojik bi şeydir


böyle bir akşamda


canımın acımasını da seviyorum


canımı ne acıtıyo biliyo musun karşımdakinin anlaması


hele bir de aylar da temmuz is bambaşka


ya ben bi tane proje yapmak istiyorum ya


ben siz bi şarkı açcam


sıçıyım onun mutluluğuna


görüldüm gözünün feriyle ben sana ölüyorum


ben bu sene dans etmek istiyorum kim eşlik edecek bana


bekledim teninin ateşini


bize madalya takmazlar


sen mutlu olduktan sonra çocuğun mutlu olmaz mı


o hayatta olsa ne olur


benim hiç madalyam yok


ağardım gamze çiçeğinde sarardım aşk ateşiyle


kendimi kuma gömmek istiyorum


sen mutlu etmek zorunda değilsin


saçlarından düşerdim


kızıyorum sana


kendimi öldürmek istiyorum


ben sana ölüyorum


derin derin soluyorum seni


önce kendimizi sevicez mutlu olcaz


dört kitaptan başlayalım istersen gel söze


sen önce kendini seveceksin kendini sevmezsen kimseyi sevemezsin


ben dedim ki önce ben ya


evlerinin önü yonca


boyu uzun beli ince ninna yavrum ninna


sen çok güçlü bi kadınsın


bu üçü arasında en sağlıklısı sensin


işte gidiyorum çeşmi siyahım önümüze dağlar sıralasa da


bunu da görünce aklıma hep vizontele geliyo


şiirlerini seviyorum


olsun ırkçı değilim ben


çakmak nerde


ah ile zarda


herkes kendi sesini çıkarsın


aaaa aşk sana benzer


ben seni uzaklarda sevdim


ama o yalnız ben yalnızlığa bağlıyorum


aferin ona


o en fazla karı gibi güler


doğal ve dibine kadar dobra bi adam


çok çirkin bi adam,


yeri gelmiş ayrılığa gülmüşsek sana olan sevdamdandır bilesin


vedalaşmadık zaten


insanı düşün, o insan işte


o öğrenciye farklı davranıyodu zaten


karı koca çok var bizim okulda


bunların hepsine kafa atıcam ya


ben körüm diye alnına yaz belki anlarlar


şu an bi açığımı bulsalar ağzıma sıçacak insanlar var


dost eyledin beni göçüp giden kuşlara


size güzel bi şarkı açıyorum


ben giyinmeyi seviyorum


müdür yardımcısı normu giderse kim gider diye tartışılıyo


ben de çanakkaleye gidicem zaten


ah be hiç haberin yok eş dost hep gama düşücez


seviyor sevmiyor diye bi dizi var biliyo musunuz


aklımı kaçırıyorum bu cinnet akşamlarında


sahip olduğum her şeydin her şeyimi alıp gittim


o beni terketti o zaman işler değişti


evlilik öyle bi şey değil


bu sigara benim mi


bana para çok önemli diyen adam diyo ki öenmli değil öderiz


güldüm mahsuninin berbat haline


ne halin varsa gör

Umuttan Söz Etmek İstiyorum-Cesar Vallejo

Bu acıyı Cesar Vallejo olarak çekmiyorum. Şu anda ne sanatçı, ne bir insan, hatta ne de bir canlı varlık olarak acı çekmiyorum. Bu acıyı bir Katolik, bir Muhammedî yahut dinsiz olarak çekmiyorum.

Yalnızca acı çekiyorum bugün. Adım Cesar Vallejo olmasaydı da çekecektim bu acıyı. Sanatçı olmasaydım, aynı acıyı duyacaktım yine. İnsan da olmasaydım, hatta canlı varlık ta, böylesine çekecektim bu acıyı. Katolik te olmasam, tanrı-tanımaz da olmasam, Muhammedî de olmasam yine acı içinde olacaktım. Bugün en dipten başlayarak acı çekiyorum. Yalnızca acı çekiyorum bugün.

Açıklamasız bir acı içindeyim şu anda. Öyle derin ki acım bir sebebe bağlanamaz, bir sebebe de bağlanamaz. Sebep ne olsun ki? Ona sebep olabilecek önemdeki şey nerede? Hiçbir şey sebebi değil, hiçbir şey ona sebep olacak güçte değil. Bu acıdan doğan şey ne işe yarar.

Benim acım bir tuhaf kuşların kuzey ve güney rüzgârlarından döllenip saldıkları tarafsız yumurtalardandır. Sevdiğim kız ölseydi, acım çektiğim acı olmakta devam ederdi. Boynumu kesselerdi usturayla, ben yine şimdi duyduğum acıyı duyardım. Bu hayatta değil bir başka hayatta olsaydım çekeceğim bundan başka bir acı olmazdı. Bugün en yücelerden başlayarak acı çekiyorum. Yalnızca acı çekiyorum bugün.

Açların acısına bakıyorum da benimkinden nasıl da uzakta görüyorum onu. Açlıktan ölecek olsam, bir ot olsun biterdi mezarımda. Aynı şey âşıklar için de öyledir. Âşığın kanı, hangi kaynaktan ve ne yöne aktığı belli olmayan benim kanım yanında nedir ki?

Şimdiye dek evrendeki her şeyin kaçınılmaz olarak baba-oğul bağlantısı içinde olduğunu düşünürdüm. Oysa bugün işte bakın ne babadır benim acım ne oğul. Batan gün olmaya tümseği yok, fazlasıyla sinesi var doğan gün olmak için ve loş bir yere konacak olsa hiç ışık salmayacak, aydınlık bir yere koysan gölgesi olmaz. Bugün acı çekiyorum, olsun ne olacaksa. Bugün acı çekiyorum yalnızca. 

Sus-Konuş Yok ol-Var ol

   İnsan en çok doğarken vardır. Cıyak cıyak vardır. Ben burdayım, içime aldığım oksijen ciğerlerimi yakıyor, beni sakinleştirin diye diye, bağıra bağıra vardır. Ve belki de bizim var olduğumuzu hep bağıra bağıra dile getirişimiz bundandı. Sustukça varlığı unutulan bizler susmaktan korktuk çünkü sustukça yok olduk. Yok olmamak için konuştuk, bağırdık, çağırdık. Hep konuştuk, hep bağırdık. 

 

   Sorunlarımız vardı bizim. Ciğerlerimizi yakan oksijenle başlayan ve asla bitmek bilmeyen sorunlarımız. Var olmak için hepsini soktun insanların gözüne. Sorunlarımız olmadaydı yok olurduk  çünkü. Bizim sorunlara ihtiyacımız vardı, en büyüğünden, en acısından, en farklısından. Dur o ne ki ben şunu şunu yaşadım diyecek hep diğerinden daha fazla olmadı gereken sorunlarımız vardı. Çünkü bizim onlara ihtiyacımız vardı. Sorunlarımızın varlığı ile doğru orantılı olarak varlığımız görüldükçe yapıştık sorunlara. Artık ihtiyacımız vardı hepsine. O sorunlar, hastalıklar, kavgalar, iflaslar, ayrılıklar bizim tutunduğumuz dallardı. Yere çalışmamak için, görünmez olmamak için sıkı sıkı tutunduk hepsine. Çünkü biz sessiz olarak var olmayı öğrenememiştik. Bizim annemiz bile, buram buram var olan bi çocuk dünyaya getirdiğinde, kendi yerine var olacak bi nesne bulduğu için sessizliğe gömülüp ölmüştü ya da bizim sorunlarımız üzerinden var olmaya devam etmişti. Ama sessizlik, ölüm ve yok olmayla eşleştiği için biz susamadık. Öleceğiz sandık. Susarsak ölürüz sandık. 

   Peki ölür müyüz susarsak? Sanmam. Susa susa ben burdayım demeyi öğrenmek lazım. Sessiz bi hayatın içinde var olmayı denemek lazım. Sorunlara yapışmadan, dingin, sakin yaşamayı öğrenmek lazım. Acıdan değil aldığımız oksijenden haz duymak lazım, artık ciğerlerinizi yakmayan oksijenden. 

Şükür

Yalnızlık yok. Allah var. Çok büyük. Bizi görüyor. Karşımızdakinin bakınca anlayamadığı duygularımızı görüyor. Sonra diyor ki, dur bakalım yalnız değilsin. Ben varım. Senin acı çektiğini biliyorum ama merak etme ben senin yanındayım. 

Bu bi şeyden korkan, endişelenen, bi sebepten kötü hisseden bi çocuğa annenin söyleyebileceği en doğru laf literatürde. Evet acı çektiğini, endişelendiğini ya da korktuğunu görüyorum ama merak etme ben senin yanındayım, benim yanımda güvendesin. Allah bana bugün bunları söyledi. Kendimi anne baba korumasında huzurlu ve güvende hisseden çocuk gibi gördüm. Bi kaç kere gözlerim doldu, varlığını hissettiğime şükrettim. Varlığını hissettirmiş olmasına müteşekkirdim. 

Allah her şeye hâkim. Çok şükür hâkim.

Yabancı

Yüzlerce sesin arasındayım

Bana ait olmayan dünyada bana ait olmayan sesler

Bana ait olmayan bi hayatta figüran gibiyim 

Bütün sesler birbirine karışıyor 

Şampiyonlar ligi marşı çalıyor bi yerde

Bi yerde insanlar İspanyolca konuşuyor 

Raylardan büyük bi gürültüyle tren geçiyor

Anlamadığım dilde anonslar yapılıyor 

Çocuklar ağlıyor 

Onların ağlamasını anlıyorum 

Çocuklar her dilde aynı ağlıyor 

Aynı huzursuzluğu yayıyorlar 

Burası yeşil 

Burası mavi

Ne burası bana ait 

Ne ben buraya aidim

Burdaki insanlar yabancı

Ben buraya yabancıyım

Burdaki seslerin adı gürültü

Benim sesim yabancı

Dilim yabancı 

Dilim yabanice

12.08.2016

İlk Demler

Pragtayım 

Vltava Nehrinin yanında uzanıyorum 

1357-1400 yılları arasında yapılmış charles köprüsü sağ tarafımda ve sol tarafımda kocam

Ellerimde kınalar var, yeni gelinim, Kınaları hala koyu olacak kadar yeni

Çok şey geçti 3-4 günde

Dünya değişti sanki 

Pragtayım, dilimde Kürtçe şarkılar, oy yare oy hevale, solumda kocam, sağımda charles köprüsü 

Tarihe not düşelim 

4 ağustos 2016 19:12 

Solumda kocam önümde nehir sağımda köprü arkamda kafka müzesi

Tarihe not düşelim 

Evli olarak ilk klavyeye vuruşlarım

Az önce Onur not yazdığımı fark etti okutmadım 

Senle yaşamak çok keyifli dedi özellikle keyfim yerindeyken 

Huysuzken çekilmiyomuşum

Az önce komiklik yaptım 

Güldük büyüme hiç tamam mı dedi

Şu an yaşım kaç bilmiyorum 

Klavyeye dönünce büyüyorum Onur'a dönünce değişiyorum 

Kaç kişi yaşıyorum bu hayatı bilmiyorum

Bi sigara yakmak istiyorum şimdi 

Nehirde ördekler ve kuğular var

Onları rahatsız eder miyim bilmiyorum, ruhsal bi hassaslaşma yaşıyorum 

Yanımdaki adamı seviyorum

Bazen birlikteliğimiz zorluyo ama onunla Eyfeli gördüğümüzdeki şaşkınlığı paylaşmak Mutlu ediyo 

Onunla bu anları paylaşmak Mutlu ediyo

Şimdilik bu kadar 

Düğün dernek ve yorgunluk

İçimde derin bi yazma isteği oluşmadan başlıyorum bu yazıya. Her zaman yoğun bi istekle başlardım. Bi de böyle olsun bakalım. Elbet bu parmaklar kuracak bazı cümleler.

Son demlerdeyim. Bekârlıkta yani, henüz ölümüme dair bi bilgim yok. Nikâhımı düğünümü biliyorum işte. Onun son demlerindeyim. Az kaldı ben şu an salıyı çarşambaya bağlayan gecenin ay ışığındayım. Düğünüm Pazar akşamının ay ışığında olacak. Ay ışığı demişken güzel bi şarkı açıyım ben. Size de atayım hadi.

Evlenirken çeyiz olarak bu kadının sesini götürmek istiyorum. Mümkün mü doktor? Değil. Peki naapalım.

Neyse. Ne diyorduk. Evlilik, düğün, kına falan filan.

Uzun zamandır çok yoğunum. Ev tutmak, eşya almak, onların gelişlerini sağlamak, çıkan aksilikleri çözmek, düğün kına organizasyonu yapmak, bitmeyen alışveriş silsilesi, insanların müdahaleleri, herkesin nasıl oluyorsa her şeyi ama her şeyi bilmesi, nikah şekerinden davetiyesine kına süslerine kadar gereksiz yüzlerce ayrıntı, tatil planı, pasaport işlemleri, vize işlemleri……….. Of yazarken bile yoruldum. Evet bunların hepsini yaptık. Bunların hepsini yaşadım. Yorgunum dostlar. Şu an en çok bunu yazmak istiyorum. Çok yoruldum.

Dün Timur’a gittim. Nişan boyunca nerdeyse hiç kavga etmedik, hem de insanların en gergin olduğu zamanlar, bi sürü ayrılığın olduğu zamanlar, kendimi tebrik ettim dedim. Bi şey oldu ve seanslarda birden çok ilerledin, ne oldu bilmiyorum. Bi şey sana iyi geldi ve iyi oldun. Ben senin ben sıkıldım deyip ayrılmanı bekliyordum, eski Merve bunu yapardı dedi. Bilmiyorum terapiler olmasaydı böyle bi şey yaşar mıydım emin değilim ama bu kadar sakin, sıkıcı yorucu ama sonuca eriştikçe keyifli olmazdı hiçbir şey muhtemelen. Şimdi bugün bütün gün ilçe milli eğitimde benim yurtdışı izin konusunu halletmeye çalıştım ve olmama ihtimali bende dehşet bi hayal kırıklığı oluşturmadı, günlerce onurla evden çıkmayız, belki güzel bile olur dedim, çok yorulduk kafamız rahat dinleniriz dedim mesela. Yine de çözmek için yarın il milli eğitime gidicem o ayrı. Of yarınım da dolu. Bi gün götümü yayıp dinlenmek istiyorum.

Bugünüm o kadar yoğundu ki. Bugün hayatımın özeti gibiydi. Sabah hastaneye gittim, bir saatlik işim vardı, oradan kına elbisemi teslim almaya gittim. Oradan eve geldim onları bıraktım, sonra okula sonra ilçe milli eğitime sonra yine okula sonra gardırop için modokoda bi atölyeye, sonra kargoyla gelen malzemeleri almaya Onur’la yaşayacağımız eve, sonra onları yıka yuğ yerleştir, böyle kısaca bu günümün özeti. En iyi gelen şey en sonunda Onur’un gelip sarılması. Bi de eve geldiğimde yeğenimin evde olması ve beraber şarkılar söylememiz.

Ve yaptığım en güzel şeyi anlatmak istiyorum. Kayra uyumamı istemediği için odama bana engel olmaya çıktı ve odamda bi horoz şekeri buldu, epey süre önce Melek vermişti yememiştim duruyodu.  Senin olabilir kayra dedim. İçi gide gide, annem izin vermiyo dedi. Dişlerim çürüyomuş. Doktor şeker çikolata yeme dedi, dedi. Annenden izin alırsın dedim. Yarın birazını yersin dedim, ama izin vermiyo en iyisi ben bırakıyım dedi. Hadi al eline beraber izin alalım dedim. Aşağı indik, daha biz inmeden ablam merdiven ucunda. Ben sordum annesi Kayra yarın horoz şekerinden biraz yiyebilir mi diye. Yiyebilir ama bi şartla sonra dişlerini fırçalayacak, bi de kahvaltıdan sonra yiyecek. Kayranın gözlerindeki mutluluğu görmeliydiniz. Tamam anne dedi, horoz şekeri eskiden varmış di mi ben istiyodum dedi. Ablam sessizce çizgi filmlerde görüyordu istiyodu dedi gülerek. O kadar mutlu oldu ki anlatamam. İçim acıdı bi yanda bi yandan bu kadar kısıtlamaya kızdım, bi yandan da çok güzel bi doyum hissettim. Kayrayı mutlu etmenin doyumu. Ben merdivenlerden çıkarken anne sabah olunca ışık olunca yicem di mi diyodu.  İçim güzellikle doldu. Güzellik, benim yeğenimin masumiyetidir. Masumiyet dünyadaki bütün çocukların nezdinde Kayra’dır.

Terastayım biraz üşüdüm. Üstüme extralar aldım. Yaz günü üşümek güzel. Geceleri seviyorum. Geceler de beni sevsin istiyorum. Sevgi demişken. Sanırım artık insanların beni de sevebileceğine hatta daha genel söyleyeyim bi insanın başka bi insanı sevebileceğine inanmaya başladım. Kayrayı uğurladıktan sonra odama gidip şarja taktım telefonu. Mihriban, bizim okulun müdür yardımcısı, yakınızdır, vatzaptan kızıyla kendisinin snap filtreli fotoğrafını yollayarak iyi geceler demiş. iyi geceler dedim gülerek, sen hep mutlu ol olur mu diye yazdı… Duygulandım. Bugün yurtdışı işi gerginliğini onunla paylaştım yoğun olarak, o an çok gergindim, muhtemelen beni gördüğü en gergin halim bu gündü. Ama benim mutlu olmamı istedi. Beni seviyo çünkü, söylüyor bunu. Evet biliyorum ama bugün net olarak hissettim. Sanırım birinin beni sevdiğini duymak bana yeterli gelmiyor. Herkes her şeyi söyleyebilir gibi geliyor. Ama herkes her şeyi farkında olmadan gayet doğal akışında yapamaz gibi geliyor. Şimdi Mihriban farkında olmadan sadece küçücük bi cümleyle bunu hissettirdi bana, bu hissediş şimdiye kadar beni sevdiğini bilişlerimden çok daha değerli oldu benim için.  

Şimdi ben yine üşüdüm, bi kat daha extra giymeye gidiyorum. Esniyorum. Gelmezsem uyudum bilin. Malum, yoğun ve yorgun bir kadınım ben.

Gittim geldim. Tüm git gellerden yoruldum. Kullandığım bilgisayar modemden uzak. Şarkılar git gel yapıyor, ben yoruluyorum. Çok yoruldum. Evlilik diyorduk bi ara çok gel git yaşadım. Güzel bi şey yapıyorum derken dehşete düştüm ben ne yapıyorum diye. Şimdi denizim biraz daha durağan. Denizim biraz daha sakin. Çarşaf gibi diyemem ama yüzülebilir. İnsanı boğmaz.

Bu muhtemelen bekar olarak son yazım. Evimin terasına hasret kalacağımı biliyorum. Belki gecenin ikisinde elimde sigara özgüre yazı yazma olanağım olmayacak. Belki de olacak bilemem. Yazı yazarken birisi benim yazı yazdığımı görecek. Ertesi gün onu okumak için bloğa girecek. Bu bir kısıtlama sanki. Sanki mi? Bu benim için kimsenin farkında olmadığı bi kısıtlama. Sankisi yok. Bunu kimseye açıklayamam. Bunu kimse de anlamaz muhtemelen.  Derdim anlaşılmak mı? Evet. Büyük çoğunlukla. Derdim anlaşılmak. Evliliğimde bunu ne kadar yaşayacağım bilmiyorum. Bi evliliği ne kadar idare edebilirim bilmiyorum. Hayatıma keşke sadece bir insanı alabilsem. O zaman ona kendimi anlatabilirim. Anlaşılabilirim. Ama hayatıma giren bi sürü insan var. Onlar ne olacak? Ne kadar beni anlayacak. Anlaşılma ihtiyacımı fark edecek. Herkesin derdi farklı. Karşısındaki anlamak gibi bi derdi kimse edinmiyor. Beklenti yükleniyor sadece üzerime. Bi sürü insanın anlamsız beklentileri. Hepsinin karşısında gücüm yettiğince dimdik durmaya çalışıyorum. Yapabildiğim kadar.

Neyse evleniyorum işte. Ufak tefek meraklarım, ufak tefek kaygılarım var. Onun dışında her şey olması gereken bu diyerek geçiyor bende. Şu an ki ben hiç olmadığım bi ben. Kalabildiğim kadar kendim kalmaya çalışıyorum. Evlenmeyen Merve, öğrenci Merve, öğretmen Merve, terapist Merve. Bütün Merveler ne yapacaksa toplamda onları yapmaya çalışıyorum. Bi Merve’den diğerine gidiyorum geliyorum ve yoruluyorum. Evet. En net cümle. Yoruldum. Belki de tek kelimelik bi cümle ile tüm yazıyı özetleyebilirim. Yoruldum.

Bilgisayarın ışığı rahatsız etti artık. Sanırım kapatmak istiyorum. Noktalama işaretlerine ve saçmaladığım her şeye bakıp bu yazıyı yarın yayınlayacağım. Çünkü illa ve illa benim yaptığım şey iyi olmak zorunda ya. İşte bu yazı da öyle. Yamuk yumuk olmamalı. Yoksa nolur km bilir. Sahi nolur? Bakayım beni sevmezsiniz herhalde. Reddedilirim, kurallara uymam. Dışlanırım. Ayıplanırım. Olmaz. Merve bunu yapamaz. Her şey iyi olmak zorunda. Her şey.

Selam patalaoji. selam göt korkusu.

Yukardaki yazıyı Salı yazdım Çarşamba yayınlayacağımı söyledim. Ama şu an cumartesiyi pazara bağlayan gecenin ikisindeyim. Yarın düğünüm var. Gerginim. Beklerim.

Fazlasıyla özel bir yazı

Temel birkaç problemim var. Yakınlık ihtiyacıyla beraber yakınlaştıkça işgal edilme duygusu ve bu yüzden sürekli mesafe ayarlama ihtiyacı. Yaşadığım ilişkilerin gerçek mi suni mi olduğuna dair sürekli bir sorgulama hali. Bulunduğum her yerde sürekli olarak istenip istenmediğime dair sorgulama ve kendimi dünyada üzerinde hiçbir yere ait hissedememe.

Aha böyle anca 9 ay terapi aldıktan sonra netleştirebildim sorunlarımın ne olduğunu. Karikatür gibi oldum valla. Yıllarca terapi aldıktan sonra aynaya bakıp kendine artık kendisinden nefret edebildiğini itiraf eden adam gibi. Ama bu cümleleri yazmak bana iyi geldi, tek paragrafta özet olan her şeyi yazdım. Bu temel problemlerin sebebini biliyorum. Hepsi nerdeyse aynı kapıya çıkıyor.

Geçen nişanlım ailenin içine biraz daha girince senin o kızdığım sert uzak tavrının en doğrusu olduğunu anladım dedi. Sonunda anlamış hak vermiş olmasına sevinmekle birlikte ailemi bu kadar tanımasından hoşlanmadım. Nedense bunda da bi denge kurmam gerekiyormuş gibi hissediyorum. Benim hayatım vagon vagon. Birinin karısı birinin çocuğuysan ikisi ayrı yerlerde birbirlerini pek tanısınlar istiyorum. Kimse hayatımın diğer kısmının içine girsin istemiyorum. Onur aileme girmesin, ailem evliliğime girmesin, işim özelime karışmasın, özelim işimi etkilemesin. Her şeyin yeri ayrı olsun. Her şey vagon vagon işte, birbirine geçiş yok. Ben bi kapıdan çıkıp diğerine gireyim ve o vagondaki rolüm neyse onu oynayayım, işte rol neyi gerektiriyorsa onu yapayım istiyorum.

İlk seanslardı terapide. Buradayken sanki başkasının hakkını yiyorum, ben olmasam başkası olacak, belki daha çok ihtiyacı var ve ben işgal ediyorum, onun hakkını yiyorum demiştim. Kendimi o odaya ait hissedememiştim. Timur hakkını yediğin erkek midir kadın mıdır demişti. Erkek sanki demiştim. Daha ilk seanslar olduğu için ne yapmaya çalışıyo anlamamıştım. Nasıl bir erkek anlat demişti. Anlatmıştım  şöyle şöyle diye. Kime benziyo diye sormuştu. Kardeşime benziyodu, söylemiştim ama o kadar anlamsız gelmişti ki o muhabbet, devam ettirmemiştim. Oysa bilinçdışım kendim çalışarak kazandığım parayla ücretini ödediğim seansta bile, var olmamın ikizimin hakkını yemek olduğunu çıkarmıştı. Ve ben bununla çalışmak yerine kaçmıştım.

Şimdi bunların hepsini daha duygusuz bi düzlemde yazıyorum. Bunlardan şu an acı çekip, kendime acımıyorum. Evet, bazı temel problemlerim var bunları bi düzey hallettim, hepsini daha fazla nasıl halledebilirim onun derdindeyim. Oturup ah vah edip dertlenmiyorum kendi kendime. Sadece yaşıyorken zorlanıyorum. Yoğun bi şekilde olumsuz duygu hissettiğim zamanlarda sıkıntı yaşıyorum. Onun dışında hayatım çok rahat bi konumda. Hayatımdaki pek ç ok ilişki dengesini kurdum mesela. Bazen dengeyi bozacak şeyler oluyor, ya da yeni denge kurulması gereken ortamlar oluyor, o zaman yeniden bi uğraşı oluyor. Ayrıca istenmeme duygusunu da pek çok ortamda yendim. Emin olamadığım birkaç ortam daha var onlarla da sürekli gözlem halindeyim. Varlıklarından, gerçekliklerinden, samimiyetlerinden emin olduğumda o da epey bi azalacak.

Konu buraya gelince yazmaya epey ara verdim. Emin olmadığım çok şey var. Yine inceden bi duygusala bağladım. Bi de arkada Ahmet kaya çalıyo ki sorma gitsin. Dünyada herhangi bi şey samimiyse o da Ahmet Kaya’nın sesidir. Dünyada herhangi bi yere aitsem o da Ahmet Kaya şarkılarının notalarıdır.

Şerefinize bi sigara yakıyorum. İçinde bulunduğum bu bayram gecesi güzellikten uzak bi yazı oluştursun bu kelimeler. İçinde güzellik barındırmak zorunluluğu ortadan kalksın her şeyin. Estetik olmasın, fonetik olmasın. Olacaksa duygu olsun. Sadece duygu olsun. Tüm hayatımızda.

Gördüğünüz gibi birden modum değişti. Aslında sizin okuduğunuz bazı paragraflar arasında yarım saatlik beyindekileri dinleme falan var. Öyle olunca da ortaya saçma sapan bi şeyler çıkabiliyor. Tabi bu benim için oldukça olağan bi durum ve bu yazı benim için oldukça anlaşılır. Ama sizin için durum nedir bilemem. Sonuçta günlüğümsümü okuyan sizsiniz, anlamıyor olmak sizin probleminiz, ben zaten benimdekileri bildiğim için cümleler, paragraflar arasındaki boşlukları doldurabiliyorum.

Ve şu anda da yaptığım içimdeki duygulardan kaçmak için saçma sapan şeyler yazmak; gereksiz anlamsız bi konuyu uzatmak ve hatta noktalama işaretlerine takılmak. Ayrıca şu an bunları düşünmek ve bunlara üzülmek istemiyorum. Şu anki en büyük derdim sadece tek bir sigaram kalmış olması. Gerçekten en büyük sorunum şu an için bu. Sadece tek bir sigaram var. Tek!

Likenna

Annelerin kutsallaştırılmasını kabul etmiyorum. Kadının veya kadınlığın da. Kadın ve erkek iki farklı cinsiyet, annelik ve babalık iki farklı rol, doğumdan sonra belli bir süre annenin daha yoğun bir rol dağılımı olsa da annelik ve babalığın birbirine daha baskın önemi ve kutsallığı yok. Anneliği kutsallaştırarak içine bütün cefaları tüm dertleri tasaları problemleri çekmesi gerektiği imajı yaratan bu söyleme karşı çıkıyorum. Başta annemin olmak üzere kimsenin anneler günü kutlu olmasın.

Oyun

Naapıyım ben de kendimi severim o zaman. Kendi saçlarımı kendim okşarım. Kendi elimi kendim tutarım. Omuzlarımdan tutup buradasın derim, sonra evet buradayım diye cevap veririm. Kendimle kendim konuşurum karşılıklı, beklentisiz, yargılamadan ve değer vererek. Bu kısmı zor ama bunu da yaparım. Değer vererek… Özdeğer mekanizmasında bozukluk var bende, paslanmış kullanılmaya kullanılmaya, yağlanması gerekiyor çarkların. Yağlarım mekanizmayı, sonra tutarım kendi elimi parka götürürüm kendimi. Sallanırım. Öğrendim arkamdan kimse itmeden sallanmayı. Vücut ağırlığını arkaya verip ayakları öne götürüyorsun, sonra tam tersini yapıyorsun birkaç kere yapınca ayakların yere değmese bile sallanmaya başlıyorsun. Öğrenmişim işte. İhtiyacım yok ki başkasına. Agah Aydın halt yemiş. Varlığımı hissetmem için başkasının gözünde kendimi görmeye niye ihtiyaç duyayım. Saçmalık.  Bakarım aynaya, göz teması kurarım kendimle konuşurum. Hem tek başıma bile sallanıyorum ben. Kendimle bakışıp varlığımı hissedemez miyim hiç. Bok yesin Agah Aydın. Çocuklar tek başına da oynayabilirler. Oynarım ben kendim kurarım oyunumu, bi Ayşe olurum, bi Fatma. Hem bu daha iyi, teatral yeteneğimi geliştirir. Hem biri gidip o ilerde seksek oynayanlara, ‘hadi şu çocuğu da alın aranıza’ mı desin yani. Niye diyecekmiş, kendim yazar kendim oynarım. Napıyım yani. Timur’un canını yiyim, öğretti bana bebeğe öğretir gibi kendi ağzımla, burnumla, elimle, ayağımla tanışmayı, başkasına ihtiyaç duymadan var olmayı. İhtiyacım yok ki artık ne benimle oynamanıza, ne saçımı okşamanıza. Kendi ellerim var benim, şu an kendi gözlerimle görüyorum. Ve bu kendi ellerim kendi saçlarımı da okşar, hem çok güzel ki benim saçlarım, rengarenk, bilseniz severdiniz belki aslında… Oynasaydık ben oyun da kurardım size, eğlenirdik bence, hem değişik şekillerde ip de atlayabiliyorum ben, onları da öğretirdim. Tanısaydınız severdiniz belki, oynardınız. Tanımadınız. Napıyım sizin tercihiniz. Napıyım yani.  

Bitirilmemiş işler bürosu

Selam insan.

Bir yılın daha sonuna geldik. Takvimin son yaprağı yarın düşecek. Ve gıcır gıcır bir yıl başlayacak. Bu yazıda size bu gıcır gıcır yılı bi nebze daha verimli geçirmeniz için haddim olmayarak bi tavsiye vereceğim. Ama önce birazcık bilgi…

Gestalt terapide bir kavram vardır; bitirilmemiş işler… Bunlar bizim vaktinde adam gibi yaşayamadığımız  kin, nefret, kırgınlık, öfke, acı, keder, suçluluk, utanç ve benzeri duygularımız ifade eder… Bazen dilenmemiş özür, bazen yaşanmamış yas, bazen hissedip de söyleyemediğimiz yoğun duygular, yutmak zorunda kaldığımız cümleler de buna dâhildir… Yani yarım bıraktığımız her şey bizim bitirilmemiş işimizdir.

Er ya da hatun kişinin bitirilmemiş işlerle yaşaması oldukça can sıkıcıdır. Bunu somutlaştırabiliriz. Hepimiz deliler gibi teknolojik aletler kullanıyoruz. Bilgisayarımızdan, telefonumuzdan bulduğumuz her fırsatta internete giriyoruz. Girdiğimiz her sayfadan çerezler, geçici internet dosyaları, önbellekler vs sürekli olarak bilgisayara, geçmişe kaydediliyor. Bu durumda gün geçtikçe bilgisayarımız telefonumuz yavaşlıyor ve kasarak çalışmaya başlıyor. Ya da mail, mesaj kutumuzun doldukça mailin, telefonun yavaşlaması... Yani hafızası dolan her şeyin artık ağır işlemesi bazen donup kalması.. Bunu bu şekilde bi sürü örnekle taçlandırabiliriz.

İnsan ruhu da böyledir, yarım yamalak yaşadığı duygular, affedemediği insanlar, kapatamadığı defterler, hesaplaşamadığı her şey birikir birikir ve gün gelir sırtında bi kambur, karnında kocaman bir ur, kucağında ağzına kadar dolu bir çöp kutusu oluverir.

Sırtındaki kambur her an yanındadır. Gestalt terapi buna zemindeki duygu der. O hep orda bekler. Sırtındaki kamburla ilgili bi bakış, bi gülüş bi söz duyduğun gibi hemen, salisenin yüzde biri bir hızla, o kambur ön plana çıkar, gastalt buna şekildeki duygu der, bu duygu öyle öndedir ki aslında o anda hissetmen gereken başka duyguları tamamen egale eder ve sen tam olarak ‘bana her şey seni hatırlatıyor’ şarkısı olursun. Yaşadığın şey sadece kamburdur. Onun yaşattığı duygudur. Sen artık bay/bayan kambursundur.

Yani bitirilmemiş işlerle yaşamak tam bir işkencedir. İnsanda sürekli olarak inceden inceye kanayan, her an tuz basılması mümkün açık bir yara gibidir tüm tehlikelere açık, enfeksiyon kapmaya müsait, büyümek için uğraşan.

Bu psikolojik bir kavramın benim dilimce anlatımıydı. Gelelim 2015 tavsiyeme. 

Sevgili insan, bu yılın başında yarım bıraktığın tüm işleri tamamla ve tertemiz bi yıl yaşa. Bunu can-ı gönülden istiyorum. Belki çocukluk aşkındır yarım kalan, bul onu, bu harika teknoloji çağında istediğimiz her insana sesimizi duyurabiliyoruz, geri zekâlı de ben sana âşıktım ama sen anlamamıştın çünkü sen geri zekâlıydın de. Ya da saçma bi terkedilişle sevgilinden mi koptun aylar önce, at bi mail, lan orospu çocuğu de ve yardır yardırabildiğin kadar, geri dönerse de okumadan sil ne de olsa bu bitirilmemiş işi bitirdin defteri kapattın.

Kimseden korkma sevgili insan, sesini, yetebildiği her yere kadar duyur. Açıkla istersen, bunlar benim sağlıklı yaşamam için kurmak zorunda olduğum cümleler de. Sonra söyle ne söyleyeceksen. Karşındaki kim olursa olsun korkma ey insan, ondan büyük Allah var, korkma. Yaşayamadığın yas mı var, otur hatırla hatırla ağla, kapat kendini iki hafta eve yas tut. Adam gibi yaşayamadığın veda mı var onu yaşa. Hayalinde, dramayla, senaryo yazarak yaşa, bi şekilde yaşa ve o öyle kalsın. Çocukken bakkaldan şeker çaldın da hala vicdan azabını mı yaşıyosun git ver parasını şekerin, anlat çocuktum de, affettir kendini sonra kapat defteri. Bakkal amca ölmüş mü, git şeker göm kabrine, sonra dua et, konuş, dön.

Her bitirilmemiş iş bitirilebilir sevgili insan. Doğal afetlerle karşılaşan, yakınlarını kaybeden çocuklarla yaptığımız çalışmalarda en önemli taştır bitirilmemiş iş çalışması. Mektup yazdırılır, resim çizdirilir çocuğun yakınına söylemek istediği son şeyler kâğıda döktürülür ve uçan balonun ipine bağlanıp kaybedilene gönderilir, ey insan inan bu bile faydalıdır, inan bu bile acayip iş görür…

Ve ben bu yıl büyük bir bitirilmemiş işi kapattım. Utandığım, kaçtığım, unutmaya çalıştığım, unutmaya çalıştıkça hatırladığım, yeryüzünden silinmek istediğim bi şeyle hesaplaştım. Kendi kendime, sessizce bile kuramadığım cümleleri bağırdım. Rahatladım sevgili insan, bitirilmemiş belki de en büyük işimi bitirdim, tamamladım, tamamlandım.

Sen de tamamlan.

Hepimize ruh sağlığı yerinde bi 2015 diliyorum.

Düzenlendi,26.04.2016

Rakı-Su

Uzun zamandır yazamıyorum. Kendi varlığımdan bile şüphe etmeye başlayınca yazayım dedim. İçim iyi şükür, pek çok şey güzel gidiyor. Evlilik hazırlıkları biraz daha yoğunlaştı. Evlenince onurla karışmaktan bireyselliğimi kişiliğimi kaybetmekten korkuyorum sadece ama bu korku eskisi kadar yoğun değil. Yanımdakiyle karışıp aynı kişiye dönmek benim için korkunç bir şey ama bunun olmasını engelleyebiliyorum.

Geçen hafta nikâh işlemlerini yaptık dünya kadar ıvır zıvır. Arada konuşurken iki soyadı kullanmak istediğimi söyledim. Biraz bozuldu falan, sebebini açıkladım ben de. Sadece senin soyadını kullanırsam kimliğimi, kişiliğimi, tüm karakterimi değiştirecekmişim gibi hissediyorum. Ve bu beni korkutuyor. Ben benlikten çıkacakmışım gibi. Ama kendi soyadıma seninki eklenirse hem kendim olup hem senle evli olabilirim ve bu bana güzel geliyor. Bu açıklamayı yaptıktan sonra onur da daha yumuşak oldu. Bu da bana iyi geldi. Gerçekten de evliliğe dair en büyük korkum yukarda yazdığım gibi yok olmam, karışmam, aynı füzyona dâhil olmamız, birbirimiz gibi olmamız, iki ayrı kişi değil de tek bir insan gibi olmamız. Bu pek çok romantik tarafından özellikle istenen bir şey olsa bile beni dehşete düşüren bir şey.

Aynı şeyi balayı için de hissettim. Mükemmel bir balayı planımız var. İnterrail yapacağız o kadar keyif alıyorum ki plan yaparken. Şu an en büyük motivasyonum o tatil diyebilirim. Neyse konu interrailken söyledim. Ya 20 gün 24 saat birlikte olcaz. Ben sıkılırım ya. Hani hayatı paylaşmak gibi değil normalde işe gidiyorsun gün içinde görmüyorsun falan. Ama tatilde 20 gün yüz yüze sürekli. Ben sıkılırım ya, böyle birbirimize karışır gibi oluruz ben endişeleniyorum aynı insana dönüşürüz, sen kimsin ben kimim, kesin bu duygularla kavga ederiz. Annemle bile iki gün evde kalınca kavga etmeye başlıyoruz. Bi insan bi insanı o kadar görür mü ya, doğaya aykırı gibi dünya kadar cümle kurduktan sonra Onur bomba bitirici cümleyi söyledi. Tamam, arada ayrı takılırız. Ben uyurum sen gezersin falan gibi bazen başka şeyler yaparız dedi ve bu söyledikleri bana o kadar iyi geldi ki anlatamam. Evet, tamamen mantık evliliği de olsaydı Onur’u tercih etme olasılığım yüksek olurdu. Çünkü aradığım bireyselliği, işgal edilmeme teminatını kaç kişi verebilir bilmiyorum.

Bunu anlattığımda pek çok insan ay ben ilk evlendiğimde bir dakika bile ayrı kalmak istemiyordum sen nasıl öyle istiyorsun diyo. Onlara şöyle cümleler kurmak istiyorum; ‘Sen ayrı kalmak istemezsiniz çünkü senin ilişki mantığın iki insanın aynı duyguda hatta aynı düşünce ve ruhta aynı insan olması. Oysa ben onurla başka başka insanlar olduğumuzun farkındayım ve senin aksine ayrı ayrı olmaktan değil aynı olmaktan endişeleniyorum. Dolayısıyla benim arada yalnızlığa ihtiyacım senin de var olmak için sürekli başka bi insana ihtiyacın var. Ve şunu kabul edelim ki en azından bi düzey daha sağlıklı olan benim.‘ Ama kurmuyorum işte bu cümleleri, neden, bütüncül terapist olmak bunu gerektirir çünkü.

Neyse atarlanmalara gerek yok. Ama sadece partnerimize karşı değil hayatımızın her yerine yansıtıyoruz bu aynı olma durumunu. Geçen bi tanıdık geldi. Severim aslında kendisini. İyi kadındır. Neyse öptüm ettim, ay ne güze olmuş yüzün dedi. Yok ya çok kilo aldım dedim. Ki gerçekten aldım. Yok almadın iyisin dedi. Haydaaa abla ben den iyi mi bilcem sen mi, neyse ben bi ikna etme girişiminde bulundum, yok bıngıl bıngıl oldum diyorum, olmadın olmadın iyisin diyo. Pantolonlarım olmuyo ya hepsi sıkıyo geniş olan vardı o bile sıkıyo diyorum, onlar yeni yıkanmıştır diyo. Kadını kilo aldığıma inandıramadım arkadaş. Ve öyle bir ısrarcı ki düşüncesinde tartıda yazan yazıyı görmesem ben inancam kilo almadığıma. İşte gerçek diye bi şey yok o kadın için. Gerçek kendi görüşü. Gerçeklik onun görüşüyle aynı olmak zorunda. Benim düşüncem de onun düşüncesiyle ayı olmak zorunda. Kadın tek başına tüm gerçeklik, tek başına tüm dünya. Ben böyle olmayacağımı biliyorum, benim korktuğum böyle birine inanmak, böyle birinin füzyonuna dâhil olmak. Onun için de sürekli bir mesafe ayarı yapmak zorundayım. Çok yaklaşıp o kişiyle karışmamalıyım. Ama çok uzak olup da ayrı kalmamalıyım. Hep güvenli bir mesafe olmalı beni koruyan.

Bugün bunu şöyle düşündüm. Rakı saf, renksiz, anason kokulu. Su saf, renksiz, kokusuz. İkisi karışıyorlar ve o karışım artık ne sek rakı, ne saf su. Başka bi şey. Ben kendimi su gibi hissediyorum. Karışıp form değiştirmemem için rakıdan uzak durmam lazım diyorum. Benim yandaki bardakta kafam rahat, aynı bardağa girmiyim kimseyle diyorum.

Böyleyim işte ben. Benim temel problemim bu; karışmak ve artık kendin olmamak. Ama bu konuda kendimi iyi bir noktada görüyorum, pek çok kişiden daha çok kendimi yaşıyorum. Hemen hemen her hareketimi sorguluyorum, bu benim hareketim mi; annemin, babamın, kardeşimin, Onur’un hareketi mi diye. Yoruluyorum genelde ama ilerliyorum. Arkama dönüp baktığım zaman aldığım yolu görmek bana motivasyon veriyor.

Tavsiye ediyorum arkadaşlar insanın kendisi olması inanılmaz güzel bi şey. Siz de olun. Kendiniz olun. Yüzünüze bakınca annenizi babanızı görmek istemiyorum. Siz de kendiniz olun ki sizi tanıyayım. Ben sizi tanımak istiyorum, ananız babanız benim umurumda değil. Ama benim tanımam için öne sizin kendinizi tanımanız lazım. Lütfen kendinizi tanıyın, kendinizin neyi sevdiğini, ne olursa mutlu olacağını bilin bilmiyorsanız sorun, merak edin. Emin olun içerden bi yerden bi cevap gelecek size, siz kendinizi tanımazsanız ben sizi tanıyamam. Bakın aynaya, tanışın kendinizle.

Teşhir

Selam. Teşhircilik yapmaya geldim. 
Telefonuma notlar yazarım ben. Rüyalarımı, o anki duygularımı, önemli önemsiz şeyleri... Her şeyi yazarım. Ve benim için o kadar özeldir ki o notlar, onların bi şekilde okunmasını tecavüz sayarım.  Ama şimdi o notlardan bir kısmını paylaşacağım. Paylaşabileceği gibi olanları.

Allah annesine babasına bağışlarından başlıyo hikaye Allah sahibine bağışlasına varıyo. Sonra çocuklarına bağışlasın falan. Yaşamamız evlenmemiz için hep bi şeye bağışlanan nesne oluyoruz. En rahatsız edicisi de sahibine bağışlasın. 
Sahip. 
-Birisine tecavüz etmek bile zorla sahip olmak diye geçer Yeşilçam jargonunda.- 
Büyüyoruz anne babamızdan çıkıp sahibimize bağışlanıyoruz. Sahip erkek, sahip olunan kadın. Şimdi evlenince sahibim mi olacak Onur benim. Ben de kedi köpek gibi bi şeyim zaar. 
İnsan nasıl ki tapulu evi yansın istemezse sahip olduğu sevgilisinin de bi şekilde zarar görmesini istemez diye görüyorum. Ama eşyaya gelen zararı kendine saymaz insanoğlu, ev yanarsa ev yanmıştır. Ama canlının başına bi şey gelmişse kendine gelmiş sayıyor. İnsanlardan ayrışamadığımızdan sanırım bu. Başka başka insanlar olduğumuzu anlayamadığımızdan. 
Gece geç saatlere kadar dışarıda olmamdan sevgilimin korkmasını anlayabiliyorum ama o korkuyo diye erken gitmeyi kabul edemiyorum. Çünkü başıma bi şey gelecekse benim başıma gelecek, ben yaşıycam yani ve demek ki dışarıdaysam bunların sorumluluklarını alıyorum, çünkü bi şey olacaksa bana olacak başkasına değil. Biri bana bi şey olmasından korkuyo diye neden ben özgür irademden cayıyorum. Araba mıyım ben çalınmıyım diye otoparka koyulayım. Sigorta falan da yapılsa keşke sahip olunan insanlara. Bi anne değilim ama herhalde bi çocuğum olsa ona bile evet sana bi şey olursa, atıyorum ölürsen ben çok üzülürüm ama yaşarım. Ölen sen olursun, sana zarar verecek şeylerin farkındasın, gerisi senin tercihin derim. 
Kimsenin sahibi değilim. kimseye de ait değilim. 13.02.2016

Hayret makamından sesleniyorum size
Oturdum insanlara hayret ediyorum 
Yüksekteyim yine, narsizm diyorlar bu illete.
Yükseklik korkum yok şükür.
Yani genetikte kodlandığı kadar var
Evrimleşirken hayatta kalmak için doğal seçilimden gelmiş 
Hayatta kalabilen her canlı biraz narsisttir derim 
Hayatta kalma sidik yarışına girecek bi sistemimiz olmasaydı düşerdik anne karnından 
Hepimizin ortak özelliği düşmemiş olmamız
Düşseydik olmazdık 
Düşmeyecek kadar güçlü narsistleriz hepimiz 
Bi de aldırılılanlar var 
Kendilerini öldürecek anneleri seçtikleri için pasif agresif diyebilirim onlara. 
Her şey Bi seçimse ölmek de onun tercihiydi 
Neyse ne diyordum 
Ben diyordum
Hayret makamından bakıyorum 
İzliyorum 
Görüyorum 
Sesleniyorum 
Siz nasıl böyle oluyorsunuz 
Hayret ediyorum siz nasıl boşluğu görmüyorsunuz 
Ben diyorum 
Sesimden boşluk çıkıyor 
Siz buna sessizlik diyorsunuz 
Ben hayret ediyorum boşluğu görmemenize 
Hayret ediyorum duymamanıza
Boşluk diyorum 
Her yer boşluk
29.02.2016

Reber diye bir öğrencim var. Birinci sınıf 6-7 yaşlarında. Zor bela ulaştığım, konuşmaz, yaklaşmaz. Aile Kürtçe konuşuyor evde, kendini yabancı hissediyor okulda muhtemelen, yabaniden biraz daha yumuşak, sesini bile zor duydum. 
Neyse. Bugün okulda deprem tatbikatı yapıldı, öğrencileri okul girişinden izliyorum, okul bahçesinden yüksekte bizim giriş. Tatbikat ve tören bitti, teneffüste müzik çaldı okul, çocuklar dans ediyor oynuyor, o kadar eğleniyorlar ki o enerjiyi alıyorsunuz. Keyifle izliyorum ben de, bi sürü çocuk geldi sarıldı gitti, bazen ikisi üçü geldi sarıldı, bazıları iki üç kere sarıldı, sarılma nesnesi oldum orda. Reber, bu öğrenci işte, yalnız genelde, Bikaç kere yanıma çıktı indi, yakınımda dolaştı, uzaklaştı yaklaştı epey bi süre bi göründü bi kayboldu. Hiç bi şey yapmadım, duruşum davetkar da değildi reddeder de değildim. Sonra geldi öyle bi sarıldı ki, sımsıkı ama öyle sarılmamıştı hiçbir öğrenci. Sonra gitti koşarak, kayboldu birden. 
Etkilendim baya. Ne kadar benziyoruz aslında bu çocuğa. Bu grupta yaşadığımız ya da terapide yaşadığımız ya da tüm insanlarla yaşadığımız aslında bunun aynısı. 
Yaklaşıyoruz uzaklaşıyoruz, bi sarılıp bi kaçıyoruz. Kötü bi şey olmayacağına emin olana kadar köşede köşede bekliyoruz falan. 
Bi sürü çocuk sarılır bana, teslim olmaya sevilmeye müsait çocuklar, kimileri de böyle uzaktan uzaktan gözlemler seveceğimden eminse sarılır, önce kim sarılıyo ben Nasıl davranmışım ona bakar. Biz ya işte.  O çocuktan bi farkımız yok resmen. 
Hüzün hissettim.
Derimden.
01.03.2016

İçimde bilindik bir şeylerin gitmesinin yasını yaşıyorum. Ben şimdi aşina olduğum düzenin yabancısıyım. Bana ait olmayan şeyleri içselleştirmişim. Şimdi bunları çıkarınca içimde bir şey kalmıyor. Ben saydam bir forma eriştim. Yüzüme bakan arkayı görür silüetim silindi. Bana dair koyacak bir şey yok. Boşluğa düşüyorum.
28.03.2016

Görüş mesafesinin olmadığı bir sis içindeyim yürümeye çalışıyorum 
Her adımımı atmadan önce boşluğu basıp basmadığımı kontrol etmek zorundayım. Ve yavaşım belki bir kaplumbağa kadar. Güvende olmak zorundayım
04.04.2016

Evet size birkaç telefon notumu okuttum şimdi defolup gidiyorum. 
Beni bekleyin anacım, baaay...

Beklentisizliğin özgürlüğü

Bugün bi arkadaşa kırgınlıklarımı yazdım. Bunu yazarken ona duygu yüklemedim. Bi açıklama bi özür ya da bi ikna edilme beklemedim. Sakin bir şekilde hissettiğim şeyleri anlattım. Bi şey beklemediğim için söylediği hiçbir şey batmadı rahatsız etmedi. Bu bana iyi geldi. Duygularımı ifade etmek ve karşıdan bir şey beklememeyi başarmak iyi hissettirdi. Ama içimde bi şeyler bekleyebilecek kadar yakın olmak hissini kaybettim. Evet herkesten onlardan bir şey beklemeyecek kadar uzak olabilirim. Bu uzaklık yakınlık bu mesafe sanırım çok bireysel olacak. Herkese muayyen bi hadde kadar yaklaşabileceğim. Kendi özgürlüğüm insanların onlardan bi şey beklememem özgürlükleriyle sınırlanmış oluyor. Cümleyi kurabildim mi bilmiyorum. Şöyle diyim sizin özgürlüğünüz benim sizden bişey beklemediğim yerde başlıyor. Ve ben artık kimseden bir şey beklememek istiyorum. Bunu siz özgür olun diye değil kendi iyiliğim için yapıyorum. Sizden hepinizden üç beş yirmi adım daha uzak olmak pahasına. 

Özgürsünüz. Yakınlığımı kaybettim. Acım büyük. Yas tutuyorum.